Birinin ateist olması düşünceden ziyade, yaşam tarzından kaynaklanır.
harita üzerinde gezinmek için yön tuşlarını kullanabilirsiniz.
Utandıracak bir günahı vayahut toplumda yadırganacak bir hareketi gizli işleyen bir adam, başkasının haberdar olmasından çok hicap ettiği zaman, melâike ve ruhaniyâtın vücudu ona çok ağır gelir. Küçük bir emâre ile onları inkâr etmeyi arzu eder.
Sadece böyle olmak zorunda değildir. Çünkü bu durum her ateistin faydacı olduğunu gösterir. Hiçbir dine mensup olmayan insanların, gizli bir şekilde bile olsa insana en az bir kötülük yaptığı kanıtlanmalıdır.
insanlar yaptıklarının birileri tarafından desteklenmesini, en azından yadırganmamasını ister. bu nedenle islam'a inanmadığını belirterek yaptığı gayr-i meşru işleri meşrulaştırma çabasına girer.
İnsanlar din olmadan da, din varlığında da gayrımeşru şeyler yapabilirler. Dini alet etmeden de desteklenebilir, yerilebilirler. Meşru olmayan işler yapan din mensubu insanlar da vardır. Bunlar bu argümanın çürüyecek olmasının en temel sebebidir.
Ateizm, elitist bir tavır haline geldiğinde çok sorunlu bir hal alır. Ateizm, gerçeklikten yanadır ve eğer ona 'yaşam tarzı' dersek, egoist ve bireyci bir akıma dönüşür.
Tanrı kavramının sorgulanabileceği bir ortam bu sonuca ulaşmayı kolaylaştırabilir ancak inanç ya da düşünceleri tek başına yaşam tarzı şekillendirmez. Bulunduğu sosyal çevrenin yaşam tarzını benimseyen biri aynı çevrenin ortak görüşlerine aykırı düşünce ve inançlara ulaşabilir.
ateist veya halkın benimsediği dinden olmayan biri pekala neredeyse içki, sigara vb.lerini içmiyor, neredeyse sevişmiyor veya dinin yasak saydıklarını yapmıyor olabilir. Bu da düşüncelerinden dolayı dinsiz olduğunu göstermektedir. (O kişi benim)
Normal bir kişi yaşam tarzından alakasız olarak, kutsal kitapları okuyarak da çok rahat bir şekilde ateist olmaya karar verebilir.
Ateizm düşüncede de vardır yaşam tarzında da. Kişi düşünce olarak yaratıcıya inanmıyor olabilir. Veya yaratıcıya inanıp yokmuş gibi davranabilir. Buna bazı kaynaklarda pratik atezm denir. Ama ikisi aynı kefeye konamaz tabi. İlkinde açık bir inkar var. İkincisinde günahkarlık.
Ancak yaratıcıyı düşüncede inkar etme durumu şu zamanda bunu bir ekol, (tabiri caizse) moda, farklı olmak, ilgi çekmek gibi hissiyatlardan ortaya çıkıyor. Halbu ki inat veya isyan gözüyle değil insaf gözüyle kainatı okuyan biri O'nu bulur.